واریانت های ژنتیکی ژن های مستعد اسکیزوفرنی و نقش آن در پیشرفت بیماری

اسکیزوفرنی بیماری شدید روانی است که حدود 1 درصد از مردم جهان به آن مبتلا هستند. این بیماری چند عاملی با مشارکت شمار زیادی از ژن های مستعد کننده که در ارتباط با فرآیندهای اپی ژنتیک و عامل های محیطی هستند مشخص می شود. مطالعات، پیوستگی و همراهی چندین لوکوس را که احتمالاً خطر اسکیزوفرنی را تأیید می کنند، مانند نوروگلین1، disrupted in schizophrenia، دیسبایندین، اپسین 4 و پرولین دهیدروژناز را نشان داده اند. اگرچه، جزییات عملکرد زیستی این ژن ها هنوز چندان مشخص نیست. ژن مهمdisrupted in schizophrenia1 (disc1) که لوکوس ژن آن نخستین بار در یک خانواده بزرگ اسکاتلندی شناخته شد، سهم عمده ای در بیماری های ذهنی-روانی داشته و با جابه جایی متعادل کرموزومی t(111)(q22.1q14.3) همراهی دارد. مطالعات گسترده روی disc1 در خلال دهه گذشته نشان داده است که این ژن افزون بر عامل خطر ژنتیکی برای طیفی از بیماری های روانی شناخته شده، بر بسیاری از جنبه های عملکردی سیستم عصبی مرکزی مانند توسعه و رشد نورون ها، مسیرهای پیام دهی نورونی و عملکردهای سیناپسی اثر می گذارد. هم چنین، مطالعات ژنتیکی، ارتباط میان disc1 و صفات کمی مشتمل بر حافظه کاری، سن شناخت و ادراک، حجم ماده خاکستری در کورتکس پری فرونتال و اختلالات در ساختار و عملکرد هیپو کامپ را نشان می دهد. disc1 با شمار زیادی پروتئین که در مهاجرت نورون ها، تنظیم و تعدیل اسکلت سلولی و انتقال پیام نقش دارند، میان کنش می دهد. برخی از این پروتئین ها به عنوان عامل های مستعد ژنتیکی برای بیماری های روانی گزارش شده اند. در این مطالعه مروری، تازه های این بیماری و ارتباط واریانت های ژنتیکی شماری ژن مستعد اسکیزوفرنی به ویژه disc1 و پروتئین های میانکنش دهنده با آن، و هم چنین تاثیر آنها روی ساختار و عملکرد مغز در انسان و موش مورد بررسی قرار گرفته است.